Co by było, gdyby roboty miały duszę?

W moim życiu nastąpiła duża zmiana - moje dzieci poszły do żłobka. Przez ostatnie 3 tygodnie nie potrafiłam się skupić na niczym innym. Jak ja miałam czytać w takich okolicznościach?

Na szczęście (a może nieszczęście?) akurat dostałam od wydawnictwa "Mechanicznego". Ignorując mój permanentny stan umysłowego odrętwienia zabrałam się za czytanie.

Powiem to od razu - książka jest świetna. W całym moim zagubieniu - przerażeniu - radości (niepotrzebne skreślić) i milionie innych pomieszanych uczuć okazała się lekarstwem dla mnie. Powieść Iana Tregillisa była na tyle wciągająca i ciekawa, że kiedy tylko miałam trochę czasu to otwierałam ją i uciekałam w opisany świat. Kiedy musiałam wrócić do rzeczywistości to czułam wprost mały żal i myślałam o tym co przeczytałam przed chwilą.

Stwierdzenie "czyta się lekko i przyjemnie" nie do końca opisuje pisarski styl pisarza. Autor potrafi skupić się na detalach, jednocześnie nie zarzucając czytelnika niepotrzebnymi drobnostkami.

Przede wszystkim Tregillis zastosował narratora z charakterem. Wiem, że to dziwnie brzmi, ale zdarzało się, że nagle, pośród eleganckich opisów miejsca czy sytuacji narrator dodawał jakiś złośliwy przytyk. Bardzo spodobał mi się ten zabieg. Czułam się wtedy jakby ktoś znajomy opowiadał mi tę historię i nie mógł się oprzeć, żeby czegoś nie skomentować :)

"Jak nakazywała tradycja, komnaty Rady sytuowano za garderobą władcy, aby ten mógł, jeśli to konieczne, srać podczas przeciągających się debat"

Jednym z głównych bohaterów jest Jax - klakier, który musi służyć ludziom. To właśnie jego postać przybliża nam alchemiczne rozwiązania, które sprawiają, że nawet mała zwłoka w spełnianiu nakazu jego pana sprawia mu ból. Na pewno jest to interesujący bohater, który sprawia, że czytelnik zadaje sobie wiele pytań etycznych. Jest to niezwykła siła tej książki.

O ile, jednak Jax jest dosyć typową (pomijając fakt, że jest mechaniczny) postacią z gatunku "wyrwałem się z jarzma pana", o tyle Berenice mnie zafascynowała. Jest wspaniałą, inteligentną, silną kobietą, która potrafi wykorzystać swoje atuty w drodze do sukcesu. Potrafi podejmować ciężkie decyzje i to bez "przećwiczenia" wszystkich innych opcji i złych rozwiązań. Stała się kolejną bohaterką, która robi coś więcej niż czekanie na księcia, ratunek czy cokolwiek innego. Po prostu idzie do przodu, a jednocześnie potrafi kochać i okazywać czułość. Jest postacią będącą gdzieś pośrodku - między "dziewoja do uratowania", a "jestem samodzielna i nikogo nie potrzebuję", a trzeba przyznać, że książkowe kobiety często są wrzucane w marginesy tych dwóch rozwiązań.

Okrutnej historii księdza Vissera nie będę opisywać, bo nie wiem czy potrafiłabym to zrobić bez spoilerów. Jednak jego postać na długo pozostanie w mojej pamięci.

Generalnie podobał mi się cały świat stworzony przez autora. Fabuła oparta została na pytaniu "co by było gdyby maszyny miały duszę, a jednocześnie musiałyby służyć ludziom". Odpowiedź bardzo mi się spodobała, dała do myślenia i sprawiała, że ciężko mi było odłożyć książkę. Oczywiście autor nie uniknął momentów, które mnie trochę znudziły, ale to nie powinno nikogo zrażać do tej książki. Sam fakt, że "Mechaniczny" potrafił wyrwać mnie ze żłobkowego letargu najlepiej pokazuje jak dobra jest to powieść.

Czekam na drugą część "Wojen alchemicznych" i polecam.

Moja ocena: 8/10
Tytuł: Mechaniczny. Wojny alchemiczne
Autor: Ian Tregillis
Dla kogo: Dla lubiących inteligentne książki, które potrafią dać do myślenia.

Za książkę dziękuję wydawnictwu Sin Qua Non