Zamurz się we wspomnienia

Właściwie nie pamiętam co sprawiło, że wypożyczyłam "100 czystych stron". Opis z tyłu był bardzo oszczędny i wydawał się... mdły.

"Opowieść o magicznym zeszycie zostawionym bohaterowi w spadku przez ukochanego dziadka"

Zaczęłam jednak czytać i była to bardzo dobra decyzja. Historia mężczyzny, któremu zmarły dziadek zostawia zeszyt. Jego dwie siostry dostają fortuny, a on tylko ten pusty notatnik. Rozgoryczony i pełen żalu już ma wyrzucić "spadek" kiedy po raz kolejny kontaktuje się z nim notariusz. Przekazuje on bohaterowi list od dziadka, w którym staruszek wyjaśnia wnukowi swoją decyzję. Okazuje się, że zeszyt jest prawdziwym skarbem - gdy jego właściciel zapisze w nim jakieś wspomnienie to może przeżyć wybraną chwilę od nowa. Teraz musi zadecydować, które minione momenty są warte powtórnego ujrzenia. Czy jednak ciągłe patrzenie w przeszłość nie przysłoni teraźniejszości?

Książka Cyrila Massarotto oczarowała mnie. "100 czystych stron" ma w sobie coś z "Alchemika" Paulo Coelho - słodka w swojej lekkiej naiwności, ale potrafi dotknąć duszy. Odmienia swojego czytelnika, chociaż na tę jedną magiczną chwilę kiedy pochłania go powieść. Nie spodziewałam się tak delikatnej, urzekającej powieści, która skłoni mnie do wielu przemyśleń. Kiedy czytałam ciągle się zastanawiałam - co ja zrobiłabym z takim darem? Jak bym z niego korzystała? Które wspomnienia bym wybrała? Kolejne kartki prowokowały kolejna pytania.

Nie rozumiem jedynie okładki - w ogóle nie pasującej do treści. Kto to niby ma być? Julia, Clarissa? Zupełnie nie rozumiem wyboru wydawcy. No dobra - modelka jest piękna i ma naprawdę intrygującą urodę, ale w jaki sposób odnosi się do tego co jest w środku? Nie pasuje ani do treści ani do przesłania. Dlatego w notatce dodaję okładkę wydania zagranicznego.

Polecam książkę właściwie wszystkim - każdy z nas nosi sobie wspomnienia, do których wraca w chwilach smutku. Dorosły czytelnik odbędzie podróż sentymentalną, młodszy zrozumie jak ważne jest kolekcjonowanie pięknych chwil.

Czas zmar­no­wany nie is­tnieje we wspom­nieniach.

Stefan Kisielewski